ไร้คนแลแถมถูกขับไล่ หนุ่มพิการน้อยใจอดลง’เราชนะ’

เมื่อวันที่ 19 ม.ค. ผู้สื่อข่าวรายงานว่าเย็นวันที่ 18 ก.พ. ศูนย์ข่าวนคร 24 ชม.สมาคมสื่อมวลชนนครศรีธรรมราช รับแจ้งขอความช่วยเหลือจากพระมหาอารยนันต์ อานันโท รักษาการเจ้าอาวาสวัดพระทอง อ.ชะอวด จ.นครศรรีธรรมราช ว่าพบหนุ่มพิการเป็นอัมพฤกษ์นั่งรถเข็นแบบโยกล้อเลื่อนมาธนาคารรัฐหลายธนาคารเพื่อขอลงทะเบียน “เราชนะ” แต่ไม่สามารถโยกรถเข็นขึ้นไปบนธนาคารได้และไม่ได้รับความสนใจหรือช่วยเหลือจากผู้ใด ทำให้รู้สึกน้อยใจนั่งร้องให้อย่างน่าเวทนาอยู่หลังสถานสถานีรถไฟชะอวด  จึงเดินทางไปตรวจสอบ พบ นายอาจินต์ เส้งสั้น อายุ 53 ปี อยู่บ้านเลขที่ 86 หมู่ 9 ต.เคร็ง อ.ชะอวด ปัจจุบันเช่าห้องแถวหน้าสถานีรถไฟชะอวด พักอาศัยกับมารดาซึ่งมีอาชีพขายผักเล็กๆน้อยๆและเก็บของเก่าขาย เบื้องต้นพบว่า นายอาจินต์ พิการไม่สามารถเดินได้ มีรอยผ่าตัดกลางแผ่นหลังยาวประมาณ 15 นิ้ว มีแผลกดทับบริเวณสะโพกด้านซ้ายลึกถึงกระดูก เท้าทั้งสองข้างมีอาการบวมและลอกเป็นขุย ต้องสวมผ้าอ้อมสำเร็จรูปตลอดเวลา

นายอาจินต์ เล่าว่า ตนเป็นคนนครศรีธรรมราช แต่ไปได้ภรรยาเป็นคน จ.หนองคาย จึงย้ายไปอยู่ด้วยที่หนองคาย ไม่มีลูกด้วยกัน จนเมื่อปลายปี 2562 ตนขึ้นต้นไม้ใหญ่ตีผึ้งแต่ฝนตกทำให้ลื่นพลัดตกลงมาบาดเจ็บ กลายเป็นผู้พิการเดินไม่ได้ต้องนั่งบนรถเข็นตลอดชีวิต และเนื่องจากไม่ได้ย้ายชื่อไปอยู่ จ.หนองคาย จึงไม่สามารถใช้สิทธิ์ 30 บาทรักษาทุกโรคที่นั่นได้ เลยต้องกลับมาอยู่บ้าน เพื่อได้ใช้สิทธิ์รักษาพยาบาล เมื่อกลับมาอยู่บ้านกับแม่วัยชรา ปรากฏว่าแม่เกิดล้มป่วยจนต้องเข้ารับการผ่าตัดใหญ่ ต้องขายบ้านและที่ดินมาเป็นค่าใช้จ่ายในการผ่าตัดรักษาพยาบาล ตนกับแม่จึงพากันมาเช่าบ้านอยู่ในตลาดสดหน้าสถานีรถไฟชะอวด เดือนละ 2,500 บาท รวมค่าน้ำค่าไฟ โดยอาศัยเงินเบี้ยยังชีพคนพิการและคนชราของแม่ กับเงินที่ภรรยาส่งมาให้เดือนละ 1,000 บาท ใช้จ่ายประทังชีวิต 2 แม่ลูกกันไปวันๆ

นายอาจินต์ กล่าวอีกว่า กระทั่งรัฐบาลประกาศให้ไปลงทะเบียนโครงการ “เราชนะ” สำหรับผู้ที่ไม่มีสมาร์ทโฟนต้องไปลงทะเบียนที่ธนาคาร ตนจึงได้เข็นรถไปลงทะเบียน แต่ไม่มีเจ้าหน้าที่คนไหนยื่นมือช่วยเหลือเลย บอกแต่เพียงว่าให้ขึ้นไปเข้าคิวข้างบน ทั้งๆที่เห็นว่าตนพิการจะโยกรถเข็นขึ้นชั้น 2 ได้อย่างไร จึงเข็นรถตะเวนหาธนาคารที่ไม่มีชั้น 2 ทุกวันแต่ก็ไม่มี แถมมีเจ้าหน้าที่ออกมาตะคอกขับไล่ เลยรู้สึกน้อยใจมากและคิดว่าทำไมคนไทยจึงไม่มีน้ำใจช่วยเหลือเกื้อกูลกัน จึงโยกรถเข็นคิดจะไปบนรางรถไฟ เพื่อให้รถไฟชนให้ตายรู้แล้วรู้รอด จน พระมหาอารยนันต์ ผ่านมาพบเข้าแล้วเกิดสงสาร เบื้องต้น พระมหาอารยนันต์ ได้มอบเงินให้นายอาจินต์ 1,000 บาท เป็นค่าใช้จ่าย พร้อมให้กำลังใจให้สู้ชีวิตอย่าท้อถอย และอย่าคิดสั้น.